En toen donderde ik van mijn roze wolk

Deze week werd een echte emotionele rollercoaster voor mij. Voor het eerst sinds mijn zwangerschap brak de emotionele dam en kon "het lief" merken wat hormonen met een vrouw kunnen doen tijdens een zwangerschap. Geef toe, na 33 weken zwangerschap valt dit al bij al wel mee voor mijn wederhelft.

Maandag trok ik opgewekt naar mijn afspraak bij de gynaecoloog. De volledige zwangerschap verliep perfect en ik vermoedde dat deze controle niets anders aan het licht zou brengen. Helaas...ik werd naar huis gestuurd met niet zo'n fijn nieuws en ik donderde compleet van mijn roze wolk.

Ik kreeg rust voorgeschreven aangezien de baarmoederhals al grotendeels verstreken is en ik al 1 cm opening heb. Mensen die me kennen weten dat rusten niet echt aan mij besteed is. Ik had ook nog zoveel plannen en dingen te doen voor de baby zou komen. De babykamer is nog niet af, het kastje voor onze doopsuiker staat ook onafgewerkt te wachten tot "het lief" de tijd kan vinden om er de laatste 2 laagjes verf op te doen, geen valiesje die klaarstond, geen kleertjes gewassen en gestreken voor de baby, geen zelfgenaaide babydekentjes en vlinderdekentjes die klaarliggen om naar het ziekenhuis te vertrekken, ...

Ik hield uiteraard altijd wel rekening met het feit dat de baby vroeger kan komen, maar ik dacht echt om tot mijn 38 weken te kunnen gaan werken en eens gestopt met werken zou die baby wel snel ter wereld komen. Nu is het hopen, afwachten en rusten, rusten, rusten om de baby tot 38 weken veilig  en warm in mijn buik te kunnen houden. Mijn nieuwe doel is echt die 38 weken halen en elke dag extra in mama's buik is mooi meegenomen en betekent minder tijd in de couveuse.

Op dag 5 van de "platte rust" merk ik toch dat het moeilijk zal zijn om de komende weken door te komen. Elke dag lijkt dezelfde: wakker worden, wassen, tanden poetsen, vlug iets nemen om te eten en de zetel in voor de rest van de dag. Series en films zorgen voor afleiding net als boeken. Wachten tot "het lief" thuiskomt van het werk om dan roomservice op de zetel geserveerd krijgen, nog wat tv te kijken samen en opnieuw gaan slapen. Er ligt hier wel een haakwerkje te wachten om afgewerkt te worden, maar ik heb er gewoon de fut niet voor. Misschien komt dit nog wel....

Aangezien het ons eerste kindje is, weet ik niet altijd wat voelen. Ik ben dus al tweemaal aan de monitor gaan liggen, maar blijkbaar waren de harde buiken telkens voorbij toen ik in het ziekenhuis aankwam. Als je een hele dag neerligt, voel je natuurlijk elk stampje, elk pijntje, elke harde buik.....

Ondanks het feit dat 1 op de 5 vrouwen moeten rusten in de laatste 10 weken van hun zwangerschap en dat een verkorte baarmoederhals daar meestal de oorzaak van is, kan je erg weinig informatie vinden op internet, buiten de forums (en die moet je ook niet teveel lezen om te voorkomen dat je jezelf gek maakt). Dit heb ik dus na 3 dagen opgegeven. Iedere zwangerschap is anders en hoewel de ene veel te vroeg moet bevallen door die verstreken cervix zijn er ook evenveel verhalen van mensen die na 6 weken rusten de activiteiten terug mogen opnemen vanaf week 36 en die dan nog overtijd gaan. We proberen positief te blijven denken en elke dag kunnen we een vakje afkruisen op onze kalender.

Gelukkig kan ik rekenen op mijn mama en papa die de benen van onder zich lopen om te helpen in het huishouden en boodschappen te doen, mij te komen bezoeken terwijl "het lief" gaan werken is, mijn lieve schoonzus (en meter van onze kleine spruit) die ook altijd paraat staat....en uiteraard "het lief" die nog harder werkt dan tevoren om het babykamertje volledig in orde te krijgen zodat ik me daar al niet teveel zorgen meer over moet maken. En dan zijn er de talrijke smsjes, telefoontjes en mailtjes van vrienden en familie. Ze helpen echt! Bedankt!