Welkom Seppe!

Vorige week beleefde ik de meest spannende en mooie dag van mijn leven. Op 38weken en 1dag zwangerschap begon mijn ochtend met lichte weeën. Iets wat nog wel gebeurd was en wat dus nog kon voorbij gaan (dacht ik).

Om 10uur werd het echter duidelijk dat de weeën steeds korter op elkaar volgenden en heviger werden. Om 11u30 vond ik het dan wel tijd om "het lief" op te bellen en van het werk te laten komen. Een halfuurtje later stond hij thuis en was ik pas uit de douche en stonden mijn laatste toiletspulletjes klaar om in de valies te steken.

We kwamen aan op onze verloskamer om 12u30 en toen vond ik het wel allemaal eventjes spannend. Je hebt immers geen idee hoelang je zal doorbrengen op die kamer en wanner je kleintje het levenslicht zal zien.

Eerst leek het allemaal niet zo snel te gaan. Bij binnenkomst had ik 3 cm opening en was de cervix volledig verstreken. Twee uurtjes later had ik nog maar 4 cm opening en werden de vliezen gebroken. Nu zouden de weeën heviger worden en zo ik sneller opening krijgen verzekerde de vroedvrouw mij.

Altijd al bang geweest voor de pijn bij een bevalling en het feit dat ik op het hoogtepunt van de weeën al moeilijkheden had om ze weg te puffen, besloot ik een epidurale te vragen. Om kwart voor 4 zat die vervelende prik erin, maar om 16u bleek snel dat deze niet leek te werken bij mij. En...we zaten nog altijd maar op 4cm.

Ik begon al te vrezen voor een ontzettend lange bevalling en vroeg me af of ons kleintje nog op vrijdag of op zaterdag zou worden geboren.

Vanaf 16uur werden de weeën echter zo hevig en volgden deze zo snel op elkaar dat ik al moest meepersen. "Veel te vroeg mevrouw", verzekerde de vroedvrouw mij. Om 16u30 besloot ze toch maar even te controleren hoeveel opening ik al had omdat ik over persweeën bleef praten. Wat bleek...8cm! Een heftig halfuurtje dus.

En het was nog niet achter de rug. Na nog een bloedafname en getwijfel om al dan niet de anesthesist terug op te roepen, bleef ik maar het gevoel te hebben dat ik moest meepersen. De gynaecoloog werd er dan toch maar bij geroepen en toen deze binnenkwam om 17uur, zat ik in mijn eerste wee waarin ik mocht meepersen.

En toen om 17u13, werd een prachtig klein baby'tje op mijn buik gelegd. Zo'n bijzonder moment dat met geen woorden te beschrijven valt! Na bijna negen maanden warm in mama's buik te hebben gezeten zag Seppe het levenslicht. Met 2770g en 46,5cm niet de grote baby die we op elke echo gepresenteerd kregen, maar voor ons wel de meest schattige en lieve baby ooit!

Nu een weekje later zijn we volop op zoek naar ons ritme thuis samen met kleine Seppe. Met de borstvoeding en een zeer actieve baby die moeilijk tot rust kan komen is dit niet altijd evident, maar elke dag gaat een beetje beter en elke dag vinden we een beetje meer de structuur van voeden, slapen, knuffelen, verzorgen,....En tussendoor is het elke keer even verwonderd en bewonderend naar onze kleine jongen kijken bij het voorbijlopen van zijn parkje. Ja, hij is er echt! Welkom lieve Seppe!